Mijn Kerstboodschap.
Kerstmis nadert met rasse schreden. De paus gaf reeds met een ultieme aanraking van een computerscherm het startschot voor aansteken van de kerstversiering in Italië (oef, dat viel nog mee, sommigen deinzen er niet voor achteruit om met een zelfde gebaar moordende kruisraketten de lucht in te jagen of een of andere duistere oorlog te ontketenen) en de kalender liegt er niet om : Kerstmis nadert met onafwendbare schreden.
Onze Koning toont zich gerust, want hij heeft een regering.
Ik vrees dat die gemoedsrust enkel schijn is.
Het gaat niet te best met die rebel van zijn jongste telg, die voorheen misprijzend onderdrukt werd, maar nu meer en meer fratsen uithaalt. Ooit zagen we hem als een verlegen jongetje, een depressieveling zijn inrichting verlatend, een snelheidsduivel de perslui op de koninklijke kasseien doend uiteen springen, de chaperonne van de koninklijke weduwe, een beschonken kerstman, een bedot slachtoffer van een milde schenking van het interieur van zijn villa, nu als een gehaaide zakenman die duistere zaakjes in het nog donkerder Afrika ritselt. Enige rode draad : hij is een dierenvriend.
Zoals elke telg van elke familie, van de paljas tot de caput capitis, kreeg ie nu eenmaal zijn rol toebedeeld... Enkel heremieten kunnen hiertegen protesteren, doch weinigen houden dergelijk bestaan uit.
Maar ons land zal na jaren, uiteindelijk bestuurd worden. Wat de geaardheid, kleur of allure van onze leiders moge zijn, het blijft weinig goeds beloven.
Ongeacht het resultaat der verkiezingen, spijts de mooie democratische gedachten, blijven de zelfde machten aan zet, ongeacht het protest van een kudde heremieten, die maar oppositie moeten blijven voeren.
Elkeen zal bedacht worden bij het uitdelen van de klappen. De gepensioneerden, de zieken, de werklozen... Maar dat met de troostende belofte dat de sterkste schouders de zwaarste lasten zullen dragen. Ben ik hiermee gerustgesteld ? Energie zal duurder worden, wie een TV heeft, zal meer ervoor moeten betalen, de rijksten blijven geen belastingen betalen en de regering blijft een leger medewerkers te werk stellen om ons beter (meer) te belasten.
De banken leerden ons onze centen aan hen toe te vertrouwen, later hoe we zelf onze verrichtingen moeten uitvoeren om zo minder bedienden te moeten aanstellen. Nu zullen wij moeten betalen om hun werk te verrichten... Als ze genoeg gesjoemeld hebben met onze centen, springen wij hen opnieuw bij om het gat te dichten. Gaan ze failliet, dan kopen wij hen op met onze belastingcentjes, om dan onmiddellijk hetzelfde verhaal te zien herbeginnen, met het verschil dat we nog meer, 21 ipv. 15 % van de “opbrengsten” moeten afstaan aan de staat. Toch goed bedacht, niet ?
We spaarden allen mee aan het bouwen van ferme installaties om elektriciteit te produceren. Voorbeeldig ! Eens alles op punt staat, en de installaties winsten maken, wordt elektriciteit nog veel duurder, hoeven de heren geen belastingengeen belastingen te betalen en worden de winsten (per overschrijving ? zelf ingevuld ?) naar het buitenland versluisd. Zo lang de lichtjes in onze boom maar blijven branden, blijven we voldaan.
Hun honger blijkt grenzeloos en ze deinzen voor niets terug... Vanwaar kennen we dergelijke beelden ? Zegt U dit niets ?
Merry Christmas.