Ik was eigenlijk best tevreden met mijn bestaan zoals het nu verliep. zeker na al die armoede en doffe ellende die ik gekend heb (kijk maar eens naar mijn voorgeschiedenis), na het diepe dal gevolg van mijn stomme misstap, en de grote inspanningen om mijn leven terug een betekenis te geven.
Nu verliep alles mega :
- ik had een fantastische job en geregeld bestaan, alle normaal comfort, goede vrienden, leuke uitstappen, een zalig slaapkussen en leuke bazen die goed voor mij en mijn vrienden zorgden.
- Mijn honger naar avontuur kon ik grotendeels stillen met mijn wedervaren in de security wereld, waar we bij wijlen rot amuseren. Humor is nooit ver weg en verblijdde reeds menigmaal de vennoten van SF2. Het moraal der troepen was excellent, uiteraard mede dankzij mijn aangeboren leiderschap.
- we waren in top conditie en het zomerde volop.
Zo had reeds veel lof gehoord over de nieuwe Zeeuwse die toegekomen zijn. We hadden net een overschot in onze kas, zodat ik het plan opvatte om die toch eens te proeven. Ho, die Zeeuwse zijn schelpdieren die uit de zee geplukt worden en geen bende jonge Hollandse keffertjes op doorreis.
Lap, nog even en ik had alweer een flater begaan en stond ik daar in het midden van een bende blondines, allen zuchtend en smachtend naar mijn prachtig lijfje al het goede dat ik hen kon bieden. Meer nog, Chienne is nogal jaloers, dus weken lang vodden...
Dus : niet doen Watson, de Zeeuwe Mosselen zijn er. Vergeet de rest, voor je eigen bestwil.
Ze zijn er !
Essentieel probleem was uiteraard : hoe bereid je die beesten ? Ik zocht recepten op het internet, in den Escoffier, bij Jamie Oliver... Allen waren het "roerend" met elkaar eens. De mosselen moeten vers zijn, de rest is poepsimpel, maar elk had toch zijn eigen recept… Nu maak je dat dus niet wijs. Poepsimpel ? Seffens verbrand ik nog mijn pootjes en gaat ons feestje naar de vaantjes.
Wij gaan eten in een of ander toeristen-tentje ? En de versheid ? Het frisse zilte aroma, steeds naar meer smakend, dat je deed dromen van een voorspoedige zeereis ? Ik vrees dat de versheidsdatum der kippen van de buurvrouw nauwgeletter gevolgd wordt. Het lot van mijn edel darmstelsel leg ik niet in handen van een of andere charletan die tweedehandsmosselen verkletst.
Nu moet ik toegeven dat mijn oplossing uiterst machiavellistisch was (Het machiavellisme is een verzamelnaam voor cynische, opportunistische en gewetenloze machtspolitiek.).
Ik ging een ommetje maken in de buurt en sprak een authentieke volksvrouw aan, ogenschijnlijk voor een “social talk”, waarbij ik me als een voorbeeldig Engels schooljongetje voordeed (met van die lieve puppy-eyes en witte kousjes die wat afzakten), die samen met zijn vrienden voor het eerst die fameuze mosselen wilden proeven, maar geen goed recept vonden terwijl iedereen ons bevestigd had dat zij de ongekroonde mossel experte was.
Mevrouw, die het zaakje misschien niet helemaal betrouwde, trok een wenkbrauw op en fixeerde me met een tranerig oog :
Hoeveel vrienden ?
Twee mevrouw.
Flinke eters ? Redelijk Mevrouw, maar op kostschool hebben we steeds honger en het schooljaar duurt zo lang….
Eerlijkheid gebiedt mij wel u te zeggen dat iemand anders eveneens beweert de beste mosselen ter wereld te maken, maar daar geloof ik geen woord van, mijn erewoord.
Slik.
Lijkbleek werd ze, begon te rillen, ter plaatse te springen, pruttelen, liep bloedrood aan...
WADDE !!! IK en niemand anders maak ze als de beste, IK en niemand anders ! Wanneer plan je die souper ? Morgen ? Niets daarvan, deze avond komen jullie een portie afhalen. 19.300 uur stipt en morgen verslag.
Oef, even dacht ik dat niet de mosselen maar die mevrouw begon te garen. Er was gelukkig niets onherstelbaars gebeurd en honger zouden deze avond al niet meer lijden.
Een blokje verder wandelen.
Hetzelfde scenario.
In the pocket.
Tot nu toe liep alles naar plan. Toch vlug een check :
- eten : OK
- brood : OK
- muziek : OK
Miljarde... De buren.
De mevrouw van de kippen was nog in rouw, haar inviteren zou ongepast zijn. Aha : we inviteren den Louis. Hij kon wel mopperen als een ongelikte beer maar hij kent de wereld als zijn broekzak en heeft alles, maar dan ook alles reeds bezocht. Das pas een wereldreiziger, van wie ik nog iets kon opsteken. ik kijk naar hem op, maar maak me zorgen toch zorgen omtrent zijn gemoedstoestand sedert de geboorte van zijn laatste kleinkind. Louis is veel te kalm de laatste weken en moppert niet meer zo luid. Maar dat regelen we wel.
Die avond hebben we pas genoten. En lachen dat Louis kan, geen bakvis-gegiechel, maar een gezonde bulderende alomvattende lach. I N D R U K W E K K E N D ! Ze konden hem horen tot in Australië (ik zal het wel weer mogen gaan uitleggen aan die kangoeroe's, maar ondertussen weet de wereld dat onze Louis weer de oude is). Morgen mag ik niet vergeten een taartje te brengen om het leed van zijn vrouw wat verzachten. Het moet er één zijn dat ook ik lust, voor het geval dat mijn verzoeningspoging misloopt.
Onze kokkinnen mogen we zeker niet vergeten. We beloofden hen verslag uit te brengen, zodat ik samen met mijn vennoten hen, elk apart dan, zullen bezoeken, een voor een, hen bedanken voor het festijn én hen elk een erediploma geven : elk op zijn beurt zal door ons als Miss Mossel verkozen worden. Zou een spandoek aan hun gevel overdreven zijn ? Of misschien net een aanzet tot een nieuw dorpsfeest ? Wie kan nu trotser zijn op haar titel "Miss Mossel 2011" ? Ik zal hun wel een strijdlied wel bedenken op de tonen van Viva Bomma.
Uitbundige lofbetuigingen zijn op hun paalts : het garnaalseizoen is aangebroken, en wie lust nu geen kroketje ? Gouverner, ç'est prévoir.
Wedden dat Louis mee zal doen ?
Memorabel was de avond en geniaal mijn idee, onvoorspelbaar de gevolgen..
Ciao,
W.