Laatst hadden we met SF2 een waanzinnige beveiligingsopdracht in het casino kursaal te Oostende, naar aanleiding van het optreden van Chris deBurgh.
Laatst hadden we met SF2 een waanzinnige beveiligingsopdracht in het casino kursaal te Oostende, naar aanleiding van het optreden van Chris deBurgh.
Geheel incognito, dit wil zeggen vermomd, want ik bouwde ondertussen nogal een reputatie op, verkende ik eerst in het geniep het gebouw, de zaal, de coulissen en de bar om elke verrassing uit te sluiten.
Geheel incognito, dit wil zeggen vermomd, want ik bouwde ondertussen nogal een reputatie op, verkende ik eerst in het geniep het gebouw, de zaal, de coulissen en de bar om elke verrassing uit te sluiten.
Wel een zeer groot gebouw, met veel zwakke plekken, maar gezien het gebouw eerder dienst deed als tempel van zelfverheerlijking van lokaal bestuur, en vermits de zanger eerder tot vrede dan tot opstand opriep, durfde ik het wel aan de opdracht te aanvaarden.
Met een beetje organisatie is veel mogelijk met ons polyvalente en dynamische ploeg. Gezien de grote afstanden, en de verwachte massa decibels, zouden we ons –in ware James Bond stijl- uitrusten met oortjes en miniscule microfoontjes. Die moesten wel op onze snuit passen en blijven passen eens we in actie zouden schieten, maar het oogde in ieder geval zeer efficiënt.
De avond zelf waren we alle wat zenuwachtig als we die meute mensen zagen toestromen, vooral die ware kuddes blondjes in het rood gekleed. Een ware epidemie. Ik hoorde al dat blond zijn een ware en uiterst besmettelijke ziekte is, die vooral bij kappers opgelopen wordt, maar als die rode jurken, schoentjes en jassen … ?
Onze vastberadenheid en enthoesiasme werd dra danig op de proef gesteld. Het bleek dat we ingehuurd waren, niet om ongewenste gasten verhinderen binnen te dringen, maar eerder om het bestaande publiek in de zaal te houden : mooie ballades, dat wel, maar, jongens, wat een bende bejaarden die hun tweede jeugd dachten te beleven begrensd door een kudde vrouwen van middelbare leeftijd, vooral die vooraan, vast beraden te smachten, steunen, kreunen, ritmisch op en neer te springen hierbij hun overgewicht en wanhoop ooit nog een vent te kunnen strikken, danig ten grabbel te gooien.
Speciaal een groepje Nederlandse schonen, die eenmaal beslist hadden om kost wat kost een centrale rol in het ganse gedoe te spelen. Reeds van bij de eerste noten zongen ze uit volle borst mee, welke klanken resonanties veroorzaakten in hun blubbers. Plots besefte ik de ware betekenis van ‘brood en spelen’. Van al die decadentie kon niets goeds komen. Kijk maar naar die overjaarse gitarist die ritmisch zijn bierbuik over zijn gitaar liet golven, indringend in de schijnwerpers starend, hopend op een avontuurtje met zo’n nederlandse wulk.
O wee, net wanneer die bende overjaarse matrouska’s begonnen op en neer te springen, hield Chienne een inspectieronde in de ruimte onder het podium. Als die constructie maar opgewassen is tegen al dat overgewicht. Al die decibels in haar spitse oortjes…
Al dat rood in de zaal had inderdaad zijn reden. De grootste hit van Chris deBurgh is ‘lady in Red’. En geen opportunisme schuwend, ging hij dansen met elke vrouw die in het rood gekleed was. Nogal voorspelbaar.
Maar daar, onze vriend, trapte hij op ons eergevoel. Vanaf de eerste noten verscheen een geschoren bosaap, vermond in een bruin nazi-uniform, nog imposanter dan een kleerkast van Ikea, “discreet” om zich te plaatsen tussen de zanger en de jongste wulpse deernes… Ik kon het niet laten, ik heb in volle publiek geplast tegen zijn benen. Hij voelde pas veel later, al die goddelijke mede in zijn bottines. Albert, in plaats van mij te assisteren, schoot in een lach.
Zou babs ook zo gek doen ? Ik zie haar reeds in haar mooiste (rode) tutu, elegant een paar danspasjes doen… ’t Zou eigenlijk geen zicht zijn.