Zeeland

De winter is voltooid verleden tijd. Ik voel het in mijn botten, je ziet het aan de bomen.

De zon schijnt hoopvol. Zalig, een nieuw jaar vol advonturen, fratsen en deugnieterijen wacht me. Daar is de lente.

Was het nu als verrassing, straks woon ik twee jaar in België,  of gewoon om er even uit te zijn en moed te scheppen voor een nieuw seizoen, vorige zaterdag werd ik zonder enige verwittiging uit mijn mand geplukt enkele uren later stonden mijn bazen en ik in een vreemde stad Delft, met bijna geen auto’s en erg vriendelijke mensen.  Eerst was dit wel zeer eigenaardig en onwennig. Ik kon zelfs loslopen midden in de stad. Overal waren naast de baan kanaaltjes die uiteraard aanleiding waren voor nieuwe vondsten.  

Mijn flair, voorkomendheid en misschien ook het mooie weer, lieten alle voordeuren voor mij openzwaaien zodat ik elkeen hoogstpersoonlijk een prachtige morgen moest gaan toewensen. Die mensen vonden dat echt grandioos, tenzij een norse kok, blijkbaar bang voor een of andere inspectie door een droge ambtenaar, me met zijn klieken en mijn klakken buiten verdomde. Doch niets kon mijn ego intomen, tenzij de obligate leiband.

Die mensen zijn ook zeer inventief. Gezien de hoge brandstofprijzen en parkeerkosten, gebruiken die gewoon een fiets.  Wij denken onmiddellijk aan koersen of aan wielertoeristen, maar daar heeft bijna iedereen een fiets die werkelijk geadoreerd wordt als de gele Opel Manta van den Snellen Eddy. De meeste exemplaren zijn misschien wel stokoud, maar perfect geolied, zodat je ze ook niet hoort afkomen. Geruisloos naderen die vehikels uit de meest onverwachte hoeken, om net achter je efkes een belletje te laten klingelen en voorbij te suizen met een enorme vaart.  Levensgevaarlijk.

Later de dag zakten we af naar Zierikzee, een prachtig middeleeuws vissersdorpje aan de Oosterschelde, zeer keurig, met een leuke haven waar zowel pleziervaartuigen als echte vissersboten aanmeren. Opnieuw die rustige sfeer en fietsers als geruisloze  waakhonden.  

Mevrouw Anneke van der Zwan ontving ons zeer hoofs in haar prachtige B&B Hibernaculum aan de Poststraat.

De kamer op zich was reeds prachtig, maar het ontbijt ? Zo’n evenement kun je nog nauwelijks een ontbijt noemen. Ik was echt met verstomming geslagen. Dat kun je je niet voorstellen : witte broodjes, bruin stokbrood, allerhande beleg, verse vruchten, stroop, honing, marmelades, gebak, pannekoekjes,… stonden allemaal klaar op het mooiste proceleinen servies en zilveren bestek en kannetjes. Dat allemaal voor mijn kleine lijfje ? Dat noem ik nu ware gastvrijheid.  Onze relatie kan echt niet meer stuk.  Jullie weten me waar te zoeken als ik ’s morgens ineens onvindbaar zou zijn.

Op de terugweg volgden we de kustlijn en zagen we tal van meren. Een ware delta met de Noordzee. Gans die provincie is immers op de zee veroverd, van daar dat je ook zoveel dijken ziet. Echt een unieke combinatie met zeer bijzonder licht dat het water werkelijk fel blauw doet kleuren, een inspiratiebron voor menig lokale kunstenaar, zoals ene Vermeer.

Kunst ? Lokaal ? Het ontbijt indachtig, vroeg ik voorzichtig naar de lokale specialiteit. De Bolus Wat is een bolus ? Het lekkerste, zaligste gebakje ter wereld.  Waar vind je die ? Oorspronkelijk bij de Portugees Joodse gemeenschap, nu nog In Zeeland. Waar in Zeeland ? In Burgh, bij bakker Zonnemans, die daar samen met zijn broer een authentieke bakkerij heeft, waarbij zij nog met oude recepten en Zeeuwe meelsoorten vergeten lekkernijen maken op artisanale wijze.

Wat een hondenleven...


PS : andere foto's vind je hier

BREAKING NEWS :  EEN UPDATE

Breek nu je klomp.  Een vriend van mijn baas, een sakkerse confrater, was danig onder de indruk van mijn verhaal dat hij gezwind op zijn fiets sprong, mijn spoor volgend.  Wat een sportman !

Na dagen fietsen, werd hij met open armen ontvangen door Mevrouw Anneke van der Zwan, die hem verklapte dat ik een zeer lieve hond ben en als enige viervoeter ooit te gast mocht zijn in haar B&B.

Waw... wat een eer, wat een gastvrouw.